#1

 Kolejne nudne jesienne popołudnie przerwała mi wchodząca do pokoju mama. Usiadła na łóżku obok mnie i zamknęła laptopa.
 Ręce wciąż miałam uniesione nad klawiaturą.
 - Kochanie, musimy pogadać. - zaczęła. Zmarszczki na jej czole zakrzywiły się dół. Blask oczu przygasł.
 - Co się stało? - zielone oczy spoczęły na twarz matki.
 - Jakby ci to powiedzieć... Przeprowadzamy się. - oczy kobiety jeszcze bardziej posmutniały.
 - Ale jak to... gdzie? - szybkim ruchem chwyciłam matkę za dłoń.
 - Pamiętasz tego gościa z którym pisałam na tej stronie randkowej?
 - Ten, z którym pisałaś za pośrednictwem translate?
 - Tak, ten.
 - No to co z nim? - zaciekawiona patrzyłam w oczy matki.
 - Zaproponował mi byśmy się do niego przeprowadziły...
 - A jak źle przetłumaczyłaś to, co on ci napisał? - zapytałam.
 - To sama przetłumacz.
 Mama podniosła klapę od laptopa i ponownie uruchomiła procesor. Po chwili zalogowała się na swój profil, po czym kazała mi tłumaczyć tekst.
 Pod nosem mamrotałam słowa zapisane na monitorze.
 - I co? - zapytała mama.
 - Marta wie?
 - Ona zostaje w Polsce.
 - Ah...
 Nastała chwila ciszy. Myślałam tylko o tym, jak będę mogła się widywać z moim chłopakiem, o ile w ogóle.
 Marta jest 3 lata starsza ode mnie.  tym roku pisze maturę i wyjeżdża na studnia z przyjaciółkami, więc rozumiałam jej decyzję. Ja niestety mam tylko 16 lat, a jedyne co mi najlepiej wychodzi to marudzenie. Tak, najczęściej przytulam siostrę, a a ta mi pięść zasadza w twarzy.
 - Skąd on jest? - odchyliłam głowę do tyłu i spięłam włosy w kucyk.
 - Malborn.
 - Mamo, to jest Melbourne! A co z twoim leżącym angielskim? Przecież ty się z nim nie dogadasz, a co dopiero z innymi ludźmi!
 - Zapisałam się na kurs, od jutra zaczynam. - kobieta wstała.
 - Ile mam czasu na pożegnanie się ze wszystkimi?
 - Tydzień. Do szkoły cię zapiszemy na miejscu. Miłych snów kotynieńku. - mama ucałowała mnie w czoło.
 Szczęka opadła mi do samej podłogi. Usta wykrzywiły mi się w podkówkę i zaczęłam płakać. Odłożyłam laptopa na podłogę i zakryłam twarz w poduszkę. Stłumiłam płacz tak bardzo, że słyszałam szloch matki za drzwiami.
 Z ojcem rozstała się  2 lata temu. Od tego czasu była zajęta wychowaniem nas i pisała z tym kolesiem. Kupiła nawet rozmówki angielskie, by łatwiej jej było z nim korespondować. Mama jest krótko po 40-stce, i umiała o nas dbać. Oczy miałam po niej, tylko rysy twarzy po ojcu, czego w sobie nie lubiłam.
Od ich rozstania, cokolwiek zrobiłam źle to mi wypominano to, ze jestem do niego podobna i że odziedziczyłam po nim "charakterek".

 Całą noc rozmyślałam o tym, jak o przeprowadzce powiem chłopakowi i przyjaciołom. W głowie miałam idealny plan całego zdarzenia, choć był on zbyt banalny, by mógł wypalić.
 Zostało mi tylko 6 dni do opuszczenia ojczyzny. Obróciłam się na plecy i sprawdziłam godzinę. 7 rano. Ubrałam kapcie w Hello Kitty i poszłam do kuchni na śniadanie. Otworzyłam lodówkę - nic dla mnie, szafki - same przyprawy i naczynia. W tym momencie stwierdziłam, że mam zbyt dużego doła by cokolwiek jeść.
 Włączyłam laptopa i twitnęłam o całym zajściu. Po minucie dostałam smsa od Vicky: "Czemu nic nie powiedziałaś?". Nie miałam ochoty jej odpisac. Cała ta sytuacja mnie przygnębiała. Zostawiła telefon na łóżku i podeszłam do szafki po ciuchy. Nagle rozległ się dźwięk piosenki Live my Life, który miałam ustawiony na dzwonek.
Spojrzałam na wyświetlacz - "Vicky dzwoni".
 - Słucham? różowy telefon wylądował przy uchu.
 - Co masz na śniadanie? - padło pierwsze pytanie ze strony mojej najlepszej przyjaciółki.
 - Aktualnie... nic. A co?
 - To przyjdź na gofry.
 - ... jestem za 5 minut. - rozłączyłam się i zaczęłam robić po kilka rzeczy naraz, by się wyrobić. Szybko zarzuciłam na siebie ciuchy, uczesałam się i umyłam zęby.
 Na stole w kuchni zostawiłam informację gdzie jestem.
 Vicky w weekendy jest u babci, która mieszka w bloku po drugiej stronie ulicy. I tak też się zaprzyjaźniłyśmy, przez przypadek.
 Po chwili byłam na 2 piętrze budynku i pukałam w drzwi.
 - Proszę! - zza drzwi dało się usłyszeć ten denerwujący głos Vicky, który uwielbiałam.
 - Tadaimass! - zakrzyknęłam zamykając za sobą drzwi.
 Z kuchni wybiegła Vicky, która z płaczem uwiesiła mi się na szyi. Przytuliłam ją tak mocno, jak tylko mogłam i również się rozpłakałam.
 - Będzie dobrze! - wyszlochała mi nad uchem.
 - Nie chcę jechać! Nie chcę! Chce zostać tu z tobą!
 Wisiałyśmy sobie na szyjach dobre kilka minut i szlochałyśmy jedna przez drugą, a jej babcia stała w progu drzwi od dużego pokoju i próbowała powstrzymać łzy. Jestem dla niej jak wnuczka. Zawsze siedziałam u nich, jak Vicky coś robiła to szłam do niej i rozmawiałam jak ze swoją babcią, potrafiłam jej powiedzieć o wszystkim, nawet o złamanym sercu przez chłopaka, a ona potrafiła mnie zrozumieć i mi doradzić w sytuacjach kryzysowych.
 Pani Róża ominęła nas i poszła do kuchni.
 - Chodźcie dziewczynki na gofry - powiedziała przyciszonym tonem, po czym otarła łzy.
 Wzięłyśmy ofiary do pokoju. Vicky zamknęła drzwi, a ja rozsiadłam się na poduszce-żółwiu.
 - Kiedy się dowiedziałaś? - zaczęła, wpatrując się we mnie z zaciekawieniem.
 - Wczoraj na wieczór - pociągnęłam nosem, po czym ugryzłam kawałek gofra z czekoladą.
 - Kiedy wyjeżdżasz?
 - W ten piątek.
 Spojrzałam na szatynkę. Usta miała szeroko otwarte, a przed nimi "lewitował" widelec z kawałkiem gofra.
 - Tak, wiem. Szybko mi powiedziała. - jadłam dalej.
 - A co z... nim? - zapytała.
 - Jeszcze nic nie wie. Nie mam pojęcia jak na to zareaguje.
 Jasno niebieskie oczy nastolatki przeszywały mnie całą. czułam chłód na plecach od jej wzroku...
 - Masz zamiar mu powiedzieć, czy po prostu uciekniesz?
 - Powiem mu, nie widzę innego wyjścia, a nie chcę go skrzywdzić. - dziewczyna podeszła do mnie i ponownie się przytuliła.
 - Dobrze robisz. Szkoda tylko, że tak mało czasu ze sobą spędzimy.
 Ponownie się rozpłakałam.

 Tkwiłyśmy w tym stanie jeszcze przez chwilę. Zadzwonił telefon.
 - To on? - szatynka otarła łzy.
 - Tak. - powiedziałam, po czym odebrałam połączenie.
 - Masz dzisiaj czas, kochanie?
 Serce mi drgnęło. - Tak, oczywiście, dla ciebie zawsze Mateusz. - uśmiechnęłam się przez łzy.
 - Więc wpadnę o 15. Kocham cię.
 - Ja ciebie też kocham, papa.
 - Będzie dobrze... - zaczęła Vicky.
 - ... musi być. - przerwałam. - Nawet jeśli nie, to zrobię wszystko, by było.

 Rozstałam się z Vicky w południe, ale obiecałyśmy sobie, że się spotkamy w poniedziałek i pomoże mi ze wszystkim.
 Czekałam w domu na przyjście Mateusza, przy czym trochę poukładałam w pokoju. Znalazłam m. in. mp4 z którym kiedyś się nie rozstawałam. Włączyłam pierwszą piosenkę jaka była na playliście. Zamknęłam oczy i zaczęłam się wsłuchiwać tekst piosenki. Była to piosenka Blame It All September zespołu All Star Weekend, która zawsze mi wspominała wspólne noce z moim ukochanym.
 Z transu wybudził mnie Mateusz, który właśnie wszedł do pokoju. Podszedł, chwycił mnie w pasie i mocno pocałował.
 - Chodźmy nad jezioro. - zaproponował.
 Nie miałam nic przeciwko. Poszliśmy nad mostek, na którym mój pies Panda zaatakował go, gdy ten jechał rowerem. "Sunia ma gust do wybierania ofiar." - zawsze żartowaliśmy.
 - Słyszałem, że wyjeżdżasz do Australii.
 - Tak. W ten piątek.
 - Czemu mi nie powiedziałaś? - chwycił mnie mocno w pasie i przyciągnął do siebie.
 - Sama się wczoraj dowiedziałam i nie miałam siły, by tedy o tym rozmawiać. - chłopak pocałował mnie. Aż mi się lepiej zrobiło.
 - Będziemy razem, na dobre i na złe? - zapytał, przystawiając czoło do mojego.
 - Tak.

 Brunet odprowadził mnie do domu, pożegnaliśmy  się, po czym opisałam wszystko na photoblogu.
 - Tak szybko się teraz wszystko zmieni... Obróci w pył i powstanie ja Feniks...